tag:blogger.com,1999:blog-45329063413215692032024-03-19T09:47:18.308+01:00So to bedDagboekfragmentenKrupkehttp://www.blogger.com/profile/03952265596530343517noreply@blogger.comBlogger4118125tag:blogger.com,1999:blog-4532906341321569203.post-70538396540042100932024-03-18T20:17:00.000+01:002024-03-18T20:17:55.889+01:00Virginie Loveling • 19 maart 1915<a href="http://2.bp.blogspot.com/-sAvTlD3xVF8/T2ZapBjZccI/AAAAAAAABWA/opJBHY2SQ9M/s1600/loveling.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5721360037458833858" src="http://2.bp.blogspot.com/-sAvTlD3xVF8/T2ZapBjZccI/AAAAAAAABWA/opJBHY2SQ9M/s320/loveling.jpg" style="cursor: pointer; float: left; height: 170px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 130px;" /></a>• <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Virginie_Loveling">Virginie Loveling</a> (1836-1923), zus van schrijfster Rosalie Loveling en nicht van schrijver Cyriel Buysse, was een Vlaamse schrijfster en dichteres. Tijdens de Eerste Wereldoorlog hield ze een <a href="http://ctb.kantl.be/pub/loveling/html/">Oorlogsdagboek </a>bij.<div><br /></div><div>Vrijdag 19 maart '15.<br /><br />De agenten van politie zijn opnieuw gewapend. Het heeft gesneeuwd dezen nacht. De daken liggen wit. Langs den achterkant van mijn huis, dat op een groot vierkant uitziet, waar al de tuintjes samenkomen, rust een donzige, blanke barm op elk laag muurtje: het lijkt op eene reuzenwafel met suiker bestrooid.<br /><br />De lucht is helder en de zonne schijnt. Het tik,-tik-takken van een luchtgevaarte nadert meer en meer. Waar vandaan mag het komen? De blik zoekt naar omhoog in al dat hemelblauw. Ja... daar verschijnt hij, de vliegenier, zelf onzichtbaar op zijn wondertuig. Het is een Taube met langen staart. Hij daalt en daalt al meer en meer in de richting naar St. Denijs toe, zinkt zachtjes weg achter de schoorsteenen en de huisvorsten...<br /><br />Een beeld van vooruitgang dat geen beeld van vrede is. Luid overgalmen den Steenweg in dezelfde richting evenzoo, opwekkende marschgezangen van hen, die naar den IJser trekken en den dood.<br /><br />Het weêr is koud. Groote wolken zeilen nu aan, door andere achternagezet, met strooken blauw en zon daartusschen. Het is volop maart met hare grillen van lach en haar streven naar tweespalt.<br /><br /><br /><br /><br /></div></137-2012>Krupkehttp://www.blogger.com/profile/03952265596530343517noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532906341321569203.post-63084258402167276072024-03-17T21:08:00.000+01:002024-03-17T21:08:36.765+01:00Jean-Paul Franssens • 18 maart 1986<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-i1Hz6emkR6Q/Wq7WdIVdcSI/AAAAAAAATIc/B9YBxJXohTosI8vwaE9BG5rsdZMYqjqKwCLcBGAs/s1600/franssens.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="176" data-original-width="143" src="https://4.bp.blogspot.com/-i1Hz6emkR6Q/Wq7WdIVdcSI/AAAAAAAATIc/B9YBxJXohTosI8vwaE9BG5rsdZMYqjqKwCLcBGAs/s1600/franssens.jpg" /></a></div>
• Uit een brief van schilder-schrijver <a href="https://nl.wikipedia.org/wiki/Jean-Paul_Franssens">Jean-Paul Franssens</a> (1938-2003) aan Henk Hofland. Franssens’ boek <i><a href="http://www.privedomein.info/boek/?nummer=213&title=zuiderkerkhof_i&boekid=218">Zuiderkerkhof 1</a></i> bevat notities en brieven waarin hij zich zijn jeugd, zijn studietijd en zijn reizen herinnert – en zich een genadeloze criticus van zijn eigen ambities en tekortkomingen betoont.<br />
<br />
Amsterdam, 18 maart 1986<br />
In Amsterdam knettert en spettert het van het voorjaar. Het lijkt wel alsof er een hele lichting verse meisjes neergestreken is. Je krijgt het gevoel dat je hebt bij het zien van de eerste zwaluwen; de ene dag zijn ze er nog niet en plotseling is de lucht er vol van. Gisteren werd ik weliswaar door een mevrouw uitgescholden voor vieze oude man omdat ze mijn Lilis-gedichten had gelezen, die ze schandelijk vond, terwijl het de meest onschuldige cyclus is die een mens ooit heeft geschreven, maar die opmerking kon mijn voorjaarsgeluk niets in de weg leggen. Wat zijn sommige mensen toch kwaadaardig en jaloers. Zelfs op de seizoenen. Ik heb van mode weinig verstand, maar ik heb zo het idee dat vrouwen momenteel te veel kleren hebben die ze gelijktijdig willen laten zien; ze trekken daarom veel bloesjes en truitjes over elkaar aan. Alles hangt en kleddert vol slordige overmoed over alles heen. Het is een soort verrassingspakket: waar zit wat onder wat. Ook aan de oprechte fetisjist is bij de dameskleding gedacht. Zouden ze nog bestaan, die vreemde, ongezond uitziende mannetjes die in de Kalverstraat soms zomaar een deugdzaam meisje van haar keurige vlecht beroofden? Dat moest snel gaan, met een vlijmscherp mesje. Het meisje merkte de diefstal niet eens. Vroeger had je ook inktwerpers en kuitenprikkers die met een hoedenpen zomaar op klaarlichte dag een juffrouw in haar billen staken. Of heb je daar nog nooit van gehoord? </188-2018>
Krupkehttp://www.blogger.com/profile/03952265596530343517noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532906341321569203.post-88617185123444470622024-03-17T21:06:00.000+01:002024-03-17T21:06:24.254+01:00Sophia van Württemberg • 17 maart 1873<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-yv-Lnz59cvw/UyXC2QlX-kI/AAAAAAAAIY4/tZuh6ApnFkA/s1600/stb+wurttemberg.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-yv-Lnz59cvw/UyXC2QlX-kI/AAAAAAAAIY4/tZuh6ApnFkA/s320/stb+wurttemberg.jpg" /></a></div><a href="https://nl.wikipedia.org/wiki/Sophia_van_W%C3%BCrttemberg">Sophia van Württemberg</a> (1818-1877) was de eerste vrouw van koning Willem III. Ze schreef <a href="http://www.hellahaassemuseum.nl/objects/436.html">brieven</a> aan een hartsvriendin, Lady Mallet, die door het ontbreken van enige terughoudendheid gelezen kunnen worden als een dagboek.
Den Haag, <div><br /></div><div>17 maart 1873<br />
Tegen de avond kwam gisteren het overlijdensbericht van de koningin-moeder van Württemberg. Alleen haar dochter Cathérine was bij haar. Soms was zij geestelijk in de war, dan beschuldigde zij koningin Olga ervan haar vergiftigd te hebben. Al dadelijk na haar dood - zij was bij wijze van spreken nog niet koud - zei de koning: "Het is heel onaangenaam als zoiets in het voorjaar gebeurt. Het bederft ons genoegen." <i>Zoiets</i>: de dood van zijn moeder!
<br />
<br />
<br />
</div></135-2014>Krupkehttp://www.blogger.com/profile/03952265596530343517noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532906341321569203.post-34286296330818034722024-03-17T21:02:00.001+01:002024-03-17T21:06:58.251+01:00H.P. Berlage • 16 maart 1923<a href="https://3.bp.blogspot.com/-QgiMaFPgIOs/VtYgrp6w_HI/AAAAAAAANVc/jbq1W78OmRA/s1600/berlage.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://3.bp.blogspot.com/-QgiMaFPgIOs/VtYgrp6w_HI/AAAAAAAANVc/jbq1W78OmRA/s320/berlage.jpg" /></a>
• <a href="https://nl.wikipedia.org/wiki/Hendrik_Petrus_Berlage">H.P.Berlage</a> (1856-1934) was architect en stedebouwkundige. In 1923 maakte hij een reis naar Nederlands Indië, waarvan hij een dagboek bijhield: <a href="http://www.delpher.nl/nl/boeken/view?identifier=MMKB05%3A000037677%3A00009"><i>Mijn Indische reis. Gedachten over cultuur en kunst</i></a>.<br />
<br />
16 maart<br />
Het was vandaag een gelukkige dag. Want het vroege ontwaken,
zonder het brommend geluid van de schroef bracht, met de verrassing
dezer rustige stilte, de zekerheid in de haven van Colombo te zijn aangeland; en de gauwe blik door de patrijspoort, die van het eerste
gezicht op een Indische stad. <span style="background-color: #cccccc;">Toch is dat een openbaring van landschappelijken
aard, die men plotseling ondergaat, omdat de plantengroei
in het Oosten alles overheerscht. Het landschap wordt er gekarakteriseerd
door de plant; haar groen, en welk een groen, in alle mogelijke
variëteiten is daarin beslissend. En in verband met den aard
van de plant, versymboliseert zich als 't ware dat groen in de cocospalm.
Want niet zoodra verlevendigen haar spitse bladen het silhouet
der algemeene bebossching, of men weet in een andere wereld te zijn.
Dat groen ligt over alles heen gespreid; geen stukje of topje van den
ondergrond wordt zichtbaar. Het is als een deken waarin zelfs geen
motgaatjes zijn te vinden. De groene kust kent ook geen overgang
naar zee. De eilanden drijven als groen-boeketten op het water. Ik vat
het dichterschap van Multatuli's 'gordel van smaragd;'</span><br />
Bonsel schrijft in zijn 'Indienfahrt', een prachtige inleiding, aan
boord genoten, tot den geheimzinnigen Indischen geest, over de heerschappij
van het dier.<br />
De schrijver ziet op zijn reis een koningstijger op een rotsplateau,
monumentaal gestrekt. Dit doet hem den tijd verbeelden, toen het
dier nog alleen op aarde leefde en het van nature koninklijke wezen
in Indië den scepter hield omklauwd. Jk zou, met een variant daarop,
deze waardigheid aan de plant willen toekennen, die als oerbegin
van alle leven toch zeker het eerst-geboorterecht bezit. Door haar
majesteit is zij in Indië ook inderdaad het 'andere' van het Westen. <span style="background-color: #cccccc;">En
dat de plant, evenals het dier, een ziel bezit, zal toch geen bioloog
meer durven ontkennen.</span><br />
[...]</295-2019>Krupkehttp://www.blogger.com/profile/03952265596530343517noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532906341321569203.post-44332475632346686532024-03-15T00:24:00.000+01:002024-03-15T00:24:17.066+01:00H.P. Berlage • 15 maart 1923<a href="https://3.bp.blogspot.com/-QgiMaFPgIOs/VtYgrp6w_HI/AAAAAAAANVc/jbq1W78OmRA/s1600/berlage.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://3.bp.blogspot.com/-QgiMaFPgIOs/VtYgrp6w_HI/AAAAAAAANVc/jbq1W78OmRA/s320/berlage.jpg" /></a>
• <a href="https://nl.wikipedia.org/wiki/Hendrik_Petrus_Berlage">H.P.Berlage</a> (1856-1934) was architect en stedebouwkundige. In 1923 maakte hij een reis naar Nederlands Indië, waarvan hij een dagboek bijhield: <a href="http://www.delpher.nl/nl/boeken/view?identifier=MMKB05%3A000037677%3A00009"><i>Mijn Indische reis. Gedachten over cultuur en kunst</i></a>.<br />
<br />
15 maart<br />
De Indische Oceaan is voor een zeereis misschien de allermooiste,
voor welke waardeering het seizoen wel zal hebben meegewerkt. Want
de maand Maart schijnt daarvoor de uitverkorene.
Het meest genoot ik in die week van de zonsondergangen, zooals
men wel eens op Japansche en Chineesche prenten ziet. Hebben de
Westersche kunstenaars wel ooit vermocht de natuur zoo te verbeelden,
als deze meesters van de lijn?<br />
En starend op de vorens, die het schip in het water trekt, afgewisseld
door meegolvende dolfijnen, en plotseling opvluchtende vliegende
visschen, bewonderde ik het onbegrijpelijk scherpe vermogen, waarmee
deze oosterlingen o. a. de fijnste bewegingen van den golfslag
weten vast te leggen. Bij zonsondergang is de hemel aan de lichtzijde
azuurblauw, waartegen roodgloeiende wolkenslierten staan. De zee
violet, zelfs inktkleurig. Maar het meest wordt de verbeelding geprikkeld
door het cubistisch silhouet der wolkenbanken aan den horizon,
die door hun onbewegelijken stand aan de fata morgana van het een
of andere „Atlantis" doen denken. En het merkwaardigste is, dat deze
verschijning zich elken avond herhaalt.</324-2019>Krupkehttp://www.blogger.com/profile/03952265596530343517noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532906341321569203.post-33908367785841007062024-03-13T21:08:00.003+01:002024-03-14T10:38:19.081+01:00Gerard Bilders • 14 maart 1860<a href="http://2.bp.blogspot.com/-7Znmro8z2us/UUI5djFgKEI/AAAAAAAAF24/8JxQRO9t-lI/s1600/bilders2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-7Znmro8z2us/UUI5djFgKEI/AAAAAAAAF24/8JxQRO9t-lI/s320/bilders2.jpg" /></a>• <a href="https://www.rijksmuseum.nl/nl/ontdek-de-collectie/overzicht/gerard-bilders">Gerard Bilders</a> (1838-1865) was een Nederlandse schilder. Zijn <a href="http://www.dbnl.org/tekst/bild004brie01_01/">brieven en dagboek</a> zijn te lezen bij de dbnl.<br /><br />
14 Maart.<br />
- Ik begin eene groote liefde voor mijne kamer op te vatten, vind openslaande ramen hoe langer hoe aangenamer, een gezigt over het water hoe langer hoe liever, en mijne vrijheid! Lieve, dierbare vrijheid, trouwe gezellin sedert zoo geruimen tijd, zal ik van u moeten scheiden om der noodzakelijkheid wille, uwe vijandin? Het afscheid zal treurig zijn en het vaarwel met tranen in de oogen worden uitgesproken. En dat ik bovendien een gek figuur maak, zal ik meenen te lezen op de lippen en in de oogen van alle bekenden.<br /><br />
Ik begin nu alweder te bedenken, hoe ik het zal aanleggen, zoodra ik weder geld zal bezitten. Zal ik mijne armoedige dagen vergoeden door het mij zoo aangenaam mogelijk te maken en mijn pleizier eens regt den baas te laten spelen? Zal ik bedaard en afschuwelijk verstandig zijn en rekenen op de slechte dagen, die weêr op nieuw te voorschijn kunnen komen, en derhalve een eentoonig en kalm leventje leiden? Ik weet het niet. Als er geld is, staan er twee geesten naast mij; de eene is de geest van het feestvieren, de andere die van het geld om het geld. De eerste roept mij toe: - Laat toch de goede dagen niet ongebruikt voorbijgaan, zoodat de eene dag gelijk is aan den anderen en ge naauwelijks bemerkt, dat er voor de jeugd genoegens op de wereld zijn! Maak toch gebruik van de oogenblikken van voorspoed en laat zien, dat het u goed gaat! Het leven is eentoonig genoeg, en vreugde is zeldzaam. - En de andere, de geldgeest, zegt: - Kijk toch eens, hoe die rijksdaalders blinken! Er liggen er veertig, doch verbeeld u, hoe het wezen zou, indien er eens tachtig lagen! Verbeeld u, hoe gerust ge zoudt zijn, indien zij u ten dienste stonden! Daarom, bewaar ze, verstop ze, keer ze om en zorg, dat ze u niet onbedacht ontsnappen! Geld geeft magt, geeft zelfvertrouwen, geeft een moed, die aan overmoed grenst. Alles durft ge wagen, als dat u begeleidt, en niets zijt ge waard zonder spetie [geld]. - Het is een dilemma; ik moet die twee doodvijanden met elkander verzoenen.Krupkehttp://www.blogger.com/profile/03952265596530343517noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532906341321569203.post-34106197791291833592024-03-12T21:32:00.002+01:002024-03-13T08:32:48.097+01:00George Orwell • 13 maart 1936<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-MS0cxlh-wpE/Wqroa6FK7WI/AAAAAAAATHM/j3b68X3XV7UKXDR7o9sfIh338S_-PYH4ACLcBGAs/s1600/orwell%2B7.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="176" data-original-width="143" src="https://3.bp.blogspot.com/-MS0cxlh-wpE/Wqroa6FK7WI/AAAAAAAATHM/j3b68X3XV7UKXDR7o9sfIh338S_-PYH4ACLcBGAs/s1600/orwell%2B7.jpg" /></a></div>
• <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/George_Orwell">George Orwell</a> (1903-1950) was een Britse schrijver en journalist. Van 1941-1943 werkte hij voor de op India gerichte Eastern Service van de BBC, waardoor hij de politieke en militaire ontwikkelingen op het vasteland op de voet volgde. Zijn dagboeken zijn gepubliceerd als <a href="http://www.nytimes.com/2012/09/02/books/review/george-orwells-diaries.html?pagewanted=all&_r=0"><i>Diaries</i></a>. gedeeltes eruit zijn <a href="http://orwelldiaries.wordpress.com/">hier</a> te lezen. De Nederlandse vertaling (van Nelleke van Maaren) is gepubliceerd in de reeks <a href="https://www.knack.be/nieuws/cultuur/boeken/george-orwells-dagboeken-nu-ook-in-het-nederlands/">Privé Domein</a>.<br />
<br />
<b>13.3.36.</b> Op 4 Agnes Terrace, Barnsley. Dit huis is groter dan ik dacht. Twee kamers en een kleine voorraadkast onder de trap beneden, 3 of 452 kamers boven. 8 mensen in huis – 5 volwassenen en 3 kinderen. De voorkamer, die de salon zou moeten zijn, wordt als slaapkamer gebruikt. In de woonkamer, ongeveer 4,20 bij 3,50 m, zijn zoals gebruikelijk het aanrecht, de gootsteen en de wasketel. Geen gasfornuis. Elektrisch licht in alle kamers op één na. Wc buiten.<br /><br />
<i>Het gezin</i>. Mr Grey, een kleine, krachtige man van ongeveer 43, met grove trekken en een opgezette neus en heel vermoeide en bleke tint. Hij is vrij kaal en heeft zijn eigen tanden nog (ongebruikelijk bij iemand uit de arbeidersklasse van die leeftijd) maar ze zijn erg verkleurd. Een beetje doof, maar zeer bereid om te praten, vooral over technische bijzonderheden van de mijnbouw. Heeft in de mijnen gewerkt sinds hij een jongetje was. Eén keer begraven onder een lawine van aarde of stenen – geen gebroken botten, maar het duurde tien minuten voor ze hem hadden uitgegraven en twee uur voor ze hem naar de liftkooi hadden gesleept. Hij vertelt dat er geen voorzieningen (brancards enz.) zijn om gewonden weg te halen van de plek waar een ongeluk is gebeurd. Natuurlijk zou er een soort brancard kunnen worden gemaakt die op de rails loopt, maar dat zou betekenen dat in de tussentijd alle kolentransport moest worden gestaakt. Dus gewonden moeten naar de liftkooi worden gedragen door helpers die zich dubbel moeten buigen en maar heel langzaam vooruitkomen. Mr G. laadt de kolen op karren nadat ze zijn uitgehakt – <i>scufting</i> wordt dat geloof ik genoemd. Hij en zijn ploeggenoot worden voor stukwerk betaald, 2/2d per ton – 1/1d de man. Voor een volle werkweek is zijn loon gemiddeld £2-10-0. Zijn inhoudingen komen op 6/11d. Hij werkt in Darton, ongeveer 7 kilometer verderop, en gaat daar per bus heen. Vervoerskosten 6d per dag. Dus zijn nettoloon voor een volle werkweek is ongeveer £2-0-0.<br /><br />
Mrs G. is een jaar of 10 jonger. Een moederlijk type dat altijd aan het koken en schoonmaken is, minder zwaar dialect dan haar man. Twee meisjes, Doreen en Ireen (spelling?) van 11 en 10. De andere huurders zijn een meubelmaker, die werkt aan het houtwerk voor de nieuwe hondenrenbaan en zijn zoon van een jaar of 11, en een professionele zanger die in een van de pubs gaat zingen. Alle grotere pubs in Barnsley hebben bijna constant zangers en danseressen (van wie sommigen heel onzedelijk zijn volgens Mrs G.) in dienst.<br /><br />Het huis is heel schoon en fatsoenlijk, en mijn kamer is de beste die ik hier in het Noorden heb gehad. Flanellen lakens deze keer. Krupkehttp://www.blogger.com/profile/03952265596530343517noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532906341321569203.post-73321587734221983172024-03-11T22:05:00.001+01:002024-03-11T22:09:58.185+01:00Stijn Streuvels • 12 maart 1917<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-chhfbk5VIqU/WMHJLLq7UHI/AAAAAAAAQPQ/5YMR-EaQNuAb5fn6nuywfl6-7U8Vd7P0gCLcB/s1600/streuvels%2B4.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://1.bp.blogspot.com/-chhfbk5VIqU/WMHJLLq7UHI/AAAAAAAAQPQ/5YMR-EaQNuAb5fn6nuywfl6-7U8Vd7P0gCLcB/s1600/streuvels%2B4.jpg" /></a></div>
• <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Stijn_Streuvels">Stijn Streuvels</a> (1871–1969) was een Vlaamse schrijver. Tijdens de Eerste Wereldoorlog hield hij een <a href="http://www.dbnl.org/titels/titel.php?id=stre009inoo02">dagboek </a>bij.<br />
<br />
12 maart 1917<br />
Al de drijfriemen en het koper in de fabrieken worden aangeslagen en moeten ingeleverd worden. <span style="background-color: #cccccc;">'t Geen een overwegend gevolg zal hebben voor de voortbrengst na de oorlog - 2 jaar langer ongemak en nood.</span> Het lijkt wel, en de mensen zien het al meer in - een systematisch uitzuigen van 't land - 't ene na 't andere wordt opgeëist en weggevoerd en 't zal achterna waar worden 't geen men al meer hoorde: de Duits zal hier niet eer vertrekken tenzij hij alles opgegeten en weggevoerd heeft. Waar en wanneer zullen onze fabrikanten hun drijfriemen en hun koper kunnen vervangen om het werk aan te vatten na de oorlog.
<br />
<br />
15 maart 1917<br />
Nieuwe huiszoekingen - er wordt voort gesmokkeld - <span style="background-color: #cccccc;">alles stijgt nog in prijs en de mensen kopen maar altijd voort</span>. De teruggekeerde werkelozen vertellen hun onmenselijke ellende die ze geleden hebben.<br />
Zulk een ongelukkige zie ik staan te midden 't marktplein te Kortrijk beladen met zijn deken en baalzaak - een troep jongens en nieuwsgierigen staan er rond om hem aan te kijken en uit te vragen en <span style="background-color: #cccccc;">omdat hij samenscholing verwekt wordt de ongelukkige door een soldaat in de bak gedraaid!
</span></219-2017>Krupkehttp://www.blogger.com/profile/03952265596530343517noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532906341321569203.post-57748525098836119422024-03-10T21:15:00.000+01:002024-03-10T21:15:09.327+01:00Marcel Jouhandeau • 11 maart 1971<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-XCBIa_q6k6I/VuHp-IfgvbI/AAAAAAAANZA/Ill5uvgigkQ/s1600/jouhandeau%2B2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://1.bp.blogspot.com/-XCBIa_q6k6I/VuHp-IfgvbI/AAAAAAAANZA/Ill5uvgigkQ/s320/jouhandeau%2B2.jpg" /></a></div>
• <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Marcel_Jouhandeau">Marcel Jouhandeau</a> (1888-1979) was een Franse schrijver. Een <a href="http://www.privedomein.info/boek/?boekid=162">selectie uit zijn dagboeken</a> is verschenen in de reeks Privé-domein. Vertaling: Hepzibah Kousbroek.<br />
<br />
[<a href="http://sotobed.blogspot.nl/2016/02/marcel-jouhandeau-28-februari-1971.html">voorafgaand, 28 februari</a>]<br />
<br />
* 11 maart.<br />
Langzamerhand kwijnt Elise weg. Diep in haar oogkassen is de blik nog helder. Die wanhopige, sprekende blik, die ze op mij richt, een flits aan een afgrond ontsnapt, lijkt mij te verwijten dat ik er nog ben, terwijl zij er binnenkort niet meer zal zijn. Ze denkt met een soort wanhoop aan alles, waarvan ze dacht dat het van haar alleen was, dat ze nooit zal weerzien, terwijl ik het zal terugvinden nadat ik afscheid van haar heb genomen, en er heer en meester over zal zijn. God weet dat haar luxe voor mij niet telt, behalve als een ballast, een nutteloze nasleep die alleen de herinnering aan haar zal verlengen, zonder mij ervan te kunnen overtuigen dat ik iets anders ter wereld bezit dan mijn werk en mijn naam.<br />
Van tijd tot tijd, om haar af te leiden, noem ik namen die haar aandacht zouden kunnen afwenden van de idee-fixe die haar kwelt. Tevergeefs. Ze wil noch praten noch ophouden mij wezenloos aan te staren.<br />
<br />
* Elise, bewusteloos vandaag, willoos, zonder stem, bijna zonder licht in de ogen (haar blik is versluierd), heeft alleen onze bediende enige sympathie getoond, door haar wang te strelen. Jegens mij, totale onverschilligheid.<br />
Ik keek naar dat verslagen Gorgonenmasker en hoorde haar denken; die gaat vanavond een met roze zijde beklede kamer binnen. Dan beschikt hij overal over: de televisie, de badkamer. Hij heeft nu de sleutels van de salon in zijn zak. God weet dat niets van dat alles er voor mij toe doet, en in haar ogen lijkt het of ik haar onteigen. Gelukkig is er Marc, om aan haar leven een zin te geven waardoor het geen totale nederlaag wordt.<br />
<br />
* 13 maart.<br />
<i> Et divites dimisit inanes.</i>*<br />
Vanavond was ik getuige van iets dat ondenkbaar leek. Ik heb Elise geheel naakt gezien, onder een laken, als een mummie.
Haar lichaam loopt leeg, men kan haar niet meer kleden.<br />
Wie zou niet door duizeling worden bevangen, in de aanwezigheid van een dergelijke ontreddering.<br />
<br />
<br />
<br />
* Uit het <a href="https://nl.wikipedia.org/wiki/Magnificat">Magnificat</a>.
Esurientes implevit bonis <b>et divites dimisit inanes</b> = Hongerigen heeft Hij met gaven vervuld, <b>en rijken heeft Hij leeg weggezonden</b>.</285-2016>Krupkehttp://www.blogger.com/profile/03952265596530343517noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532906341321569203.post-85476899158928849582024-03-10T20:32:00.004+01:002024-03-11T06:36:45.453+01:00Annemarie Buitenhuis • 10 maart 2004• Annemarie Buitenhuis (1939) volgde in 2004 het <a href="https://nl.wikipedia.org/wiki/Zaak-Dutroux">proces-Dutroux</a>, en schreef erover in een dagboek.<br><br>
8 maart [2004]<br>
Dutroux maakt zelf bekend dat zijn gezicht weer gefilmd mag worden door de pers. <br>
Reportage over de vader van Eefje, die 9 jaar geleden verdween. Hem overkwam het dat hem werd gezegd dat hij niet mocht/kon plezier maken. Kort geleden.<br>
OM-rechter Langlois heeft zijn beschuldigingen uitgesproken, een hele dag lang.<br><br>
10 maart [2004]<br>
Vandaag schijnt een moeilijke dag te zijn geweest voor de ouders van de slachtoffers-meisjes. Jacques Langlois was aan het woord en de beschuldigingen werden gedetailleerd uitgesproken.<br>
Dutroux ontkent de ontvoering van Julie en Mélissa, zijn vrouw houdt hem er persoonlijk verantwoordelijk voor.<br>
Laetitia D (7 dagen gevangen gezeten in kleder D.) stond oog in oog met Dutroux (getuigenis) maar wilde hem niet aankijken.<br><br>
15 maart [2004]<br>
Netwerk -<br>
Jac. Langlois zegt dat D alleen en voor zichzelf werkte.<br>
H. Lerouge (in een boek over <a href="https://nl.wikipedia.org/wiki/Michel_Nihoul">Nihoul</a>, vandaag verschenen) staat de netwerktehorie voor.<br>
De journalist van <i>De Standaard</i> (Eeckhout), al eerder geïnterviewd, zegt dat de tegenstelling gelovige-ongelovige [?] niet zal worden opgelost. Hij denkt dat D. alleen werkte.<br>
Eeen van de meisjes (Laetitia Delhez) verliet aangedaan de rechtzaal - tumult in de rechtzaal - bij de bespreking van bijzonderheden van D en L die kennelijk voor haar te enerverend waren.
Krupkehttp://www.blogger.com/profile/03952265596530343517noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532906341321569203.post-26886211379129862572024-03-10T19:43:00.005+01:002024-03-11T06:36:03.132+01:00Mensje van Keulen • 9 maart 1977<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-PQS8Mzv6u7I/V0TLhHA43UI/AAAAAAAAN64/FyhgqJI1xD0vvC0u4nb-fupxAGuj7IYmQCLcB/s1600/van%2Bkeulen%2B2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://1.bp.blogspot.com/-PQS8Mzv6u7I/V0TLhHA43UI/AAAAAAAAN64/FyhgqJI1xD0vvC0u4nb-fupxAGuj7IYmQCLcB/s320/van%2Bkeulen%2B2.jpg" /></a></div>
• <a href="http://www.mensjevankeulen.nl/">Mensje van Keulen</a> (1946) is schrijver. Uit: <a href="https://www.vanoorschot.nl/alles-raak-mensje-van-keulen-in-dundruk/"><i>Alles raak</i></a> (2023).<br />
<br />9 maart<br />
lk haalde de negende druk van <i>Bleekers zomer</i>. Dat ik al anderhalf jaar geen geld heb gekregen, liet ik voor wat het was. Thomas [Thomas Rap] klaagde over de onbetrouwbaarheid van mensen om hem heen en dan ineens: 'Hoe is het met je verhalenbundel? Ik wil niet lastig zijn, hoor.'
'Bezig,' zei ik met toegeknepen keel. Iets in mijn hoofd zocht koortsachtig naar een ander onderwerp. Met schroom vroeg ik hoeveel exemplaren hij aan de ECI [boekenclub] had verkocht.<br />
Tweeduizend, geloof ik,' zei hij. 'Wil je het nu weten?'<br />
Ik knikte.<br />
Hij bladerde: 'O, eh, zesduizend.'<br />
lk zat als verlamd op de stoel te kijken naar het boek op zijn bureau vol versjes, prenten en handtekeningen voor Lotje, zijn dochter. Ik durf hem niet om geld te vragen, niet te zeggen dat ik geen verhalen heb en bij AP [Arbeiderspers] blijf, o, hoe moet dat met de dummy die hij al heeft laten maken!<br />
Bij AP zijn de gedichten van Joop Blaauw [<a href="https://www.gedichten.nl/nedermap/gedichten/gedicht/87547.html">vergeten dichter</a>] zoekgeraakt. Sontrop zou Blaauw bellen, maar Blaauw belde uiteindelijk zelf en blijkt goddank een kopie te hebben, zodat Gerrit [Komrij] en ik een selectie kunnen maken.<br />
Mijn moeder staat boven te poetsen en te stofzuigen. Vanaf zes uur is ze al op. En ik zijg telkens neer, val bijna in slaap, ben te lui voor alles, denk aan niets dan treurige voorvallen. En aan Lon. Dat hij me ontglipt. Dat hij me al ontglipt is.<br />
Ach mijn lieve moeder, ik zal straks een lekker bad voor je klaarmaken.<br /><br />
Ik moet me voornemen vanavond eens wat door te werken aan <i>Overspel</i>, niet telkens zo over een enkel woord te struikelen.
ik sloeg Van het Reves <i>Wintervertellingen</i> op, op zes verschillende bladzijden, en hoewel of juist omdat ik hem zo graag lees, schrok ik af en toe van de clichés, onmachtige sprongen en zinnetjes als: Er hing een spannende sfeer. / En toen / En terwijl / En tenslotte/. En dan het 'mompelen'. Iemand kan mompelen en er kan een gemompel klinken, maar telkens 'mompelde hij' of 'mompelde zij' is lelijk.<br />
Lon [echtgenoot Lon van Keulen] heeft foto's van Loesberg [schrijver en vriend] gemaakt, hij staat er af en toe op zoals hij wil zijn: weerzinwekkend. William Rothuizen zal hem interviewen voor HP. W.R. liep overigens vrijdagnacht met Tineke, Corrie en mij mee. Corries huis is het laatste in de rij en daar ging hij, zo bleek later, naar binnen. Toen Corrie 's morgens wakker werd, vond ze hem naast haar in bed. Ze vroeg: 'Mag ik weten hoe je heet?'Krupkehttp://www.blogger.com/profile/03952265596530343517noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532906341321569203.post-41181665159902687892024-03-07T22:01:00.002+01:002024-03-07T22:02:25.477+01:00Nicolaas Beets • 8 maart 1834<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-QyTkKfJtMAQ/W3SeMPr0W4I/AAAAAAAAUNE/pf-tJCVNElcslxsvWtH8OXrygWJ7iCxtQCLcBGAs/s1600/van%2Blennep%2B4.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="176" data-original-width="135" src="https://4.bp.blogspot.com/-QyTkKfJtMAQ/W3SeMPr0W4I/AAAAAAAAUNE/pf-tJCVNElcslxsvWtH8OXrygWJ7iCxtQCLcBGAs/s1600/van%2Blennep%2B4.jpg" /></a></div>
• <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Nicolaas_Beets">Nicolaas Beets (1814-1903)</a> was een Nederlandse schrijver. In zijn studententijd hield hij van 1833-1836 <a href="http://www.dbnl.org/tekst/beet005pete01_01/">een dagboek</a> bij.<br />
<br />Leiden 8 Mt 1834<br />
N.M. van half 4 - 5 't schrikkelijk druk gehad ten einde alles in gereedheid te brengen en te laten brengen ter ontfangst van het Dispuut. Zulk een dag is een gulden dag voor de hospita, een ezelsdag voor de dienstmaagd, en een der pijnlijkste voor den student. Van 6 - 2 Dispuut.<br />
<blockquote>‘Een kille doodskou' greep mij aan<br />
Toen elk mijn disch verliet.’<br />[allusie op het werk van Tollens]</blockquote>
Niet omdat de eenzaamheid als den Hertog, in 't vers waar uit deze regels zijn, mij siddering aanjoeg, maar 't is een der elendigste gewaarwordingen, wanneer men een dozijn jongelui op zijn kamer gehad heeft en die behoorlijk uitgelaten, terug te keeren op zijn vertrek. Alles van zijn plaats, alles vuil - De symmetrie waarop gij en uw hospita met vereende krachten zoo gewerkt hebt en telkens veranderd en verbeterd, geheel verbroken. Uw lamp staat niet meer in 't midden; uw kaarsen branden in de pijp - de helft van uw wijnflesschen ligt op zijn kant op tafel - een paar zijn er nog overeind; gij valt over een kurk die op de grond ligt en trapt een pijpe-kop tot gruis - uw brood ligt in ongeregelde brokken in de broodmand en op de borden - uw kaas -- kunt gij niet aanzien - daar staat een wijnglas half vol met asch van een cigaar die aan de wanden hangt; de tafel is vol asch uit de pijpen - hier staat dit kopjen dat bij dat schoteltjen hoort - hier ligt een heele plas wijn, gestort - doch nu wordt de beschrijving al te hartroerend en ik schei er dadelijk uit - Met overdenkingen aan onze laatste gesprekken ontleend ging ik te bed en viel weldra in slaap.
L. Zondag 9 Maart 1834.
V.M. Indien de zon over het schouwspel van wanorde en elende dat mijn kamer opleverde is opgegaan, ik heb het niet gezien. Om zeker te weten alles aan een kant te vinden kwam ik niet dan ten 10 uren uit mijn slaapvertrek. Eere zij de dienstmaagd! 't was of er niets gebeurd was. Alles was op zijn plaats, de tafel glom als een spiegel, 't ontbijt was netjens opgezet &c. Ik bracht nu ook mijn kamer dadelijk in zijn vorige toestand en herstelde de boeken die ik gewoon ben rondom mij te hebben in hunne rechten. [...]Krupkehttp://www.blogger.com/profile/03952265596530343517noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532906341321569203.post-83482185369956979082024-03-06T20:42:00.000+01:002024-03-06T20:42:43.388+01:00Jacoba van Melissen • 7 maart 1768<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-eaVK-2gOZ3s/Wp8C6pQZlCI/AAAAAAAATDM/IZ1poj-sRLEXs_jkCS4xXUtWesRXiZv-QCLcBGAs/s1600/melissen.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="176" data-original-width="145" src="https://4.bp.blogspot.com/-eaVK-2gOZ3s/Wp8C6pQZlCI/AAAAAAAATDM/IZ1poj-sRLEXs_jkCS4xXUtWesRXiZv-QCLcBGAs/s1600/melissen.jpg" /></a></div>
• In een van de laatste nummers van het <a href="http://www.dbnl.org/tekst/_lit003200401_01/">tijdschrift <i>Literatuur </i></a> (2004) zijn een aantal fragmenten opgenomen uit het <a href="http://www.dbnl.org/tekst/_lit003200401_01/_lit003200401_01_0117.php">'Dagenboeck' van ene Jacoba van Melissen</a>, bewerkt door Kees 't Hart. Sommige van de <a href="http://www.onsamsterdam.nl/component/content/article/15-dossiers/2275-een-dichterlijke-driehoeksverhouding">personen die erin voorkomen</a> hebben echt bestaan, maar het dagboek is fictief.<br />
<br />
7 Maart (1768)<br />
Mevrouw Johanna ligt dagen achtereen stil als een muis in bed, Mevrouw Van Merken dept haar voorhoofd. Wanneer zij weg is, slaapt ze in. Om vier uur, vlak voor de uurmelding [in deze tijd werd in Amsterdam bij sommige huizen van aanzienlijke ingezetenen het juiste uur afgeroepen, KtH], schrok ze wakker, gillend en schreeuwend, ze schoot overeind, trok me naar zich toe, gilde, gilde. ‘Ze doden me, Jacobje, ze vermoorden me, ze zijn staers [niet duidelijk, vermoedelijk bedoelt ze dat iets of iemand “saters” zijn en is hier sprake van een schrijffout], borelingen, giftmengers.’ Mevrouw was vaag in haar woorden. ‘Het is niets’, zei ik, ‘U moet slapen, ik lees u nogmaals het stuk over de Vrees van Rodogune [dit is een
verwijzing naar een drama van Corneille dat Lucretia van Merken jaren daarvoor bewerkte voor een Nederlandstalige uitvoering, dit drama vertelt over de moord van een vrouw op haar rivale: ze duwt haar uiteindelijk in een ravijn en vermoordt haar beide kinderen].’ Mevrouw werd lijkwit, als een doek van kleermaker Barend, ze liet me los, fluisterde: ‘Geen Rodogunde, geen, geen Rodogunde.’ Haar adem stokte, ze kleurde blauw. Snel doopte ik haar handen in de bakken zuur water op de kastjes naast haar bed (artsen in deze tijd geloofden dat onderdompeling van ledematen in met azijn en zoutzuur aangelengd water gunstig was voor de inhoud van de longen, KtH). ‘O God, o God, o God’, riep ze, ‘Ik sterf vertwijfeld, ik ben alleen, ik sterf, o God.’ ‘God hoort u niet aan, Mevrouw, ik ben Jacoba, ik zit aan uw bed, de dominee is moddermannen [? KtH]’. Ik sloeg haar met een spatel op haar borst, bond een doek om haar gezicht, ze werd rustig.<br />
Om zeven uur met Janszoon plakken zonder plak [seksuele toespeling? ‘plakken zonder stap’ komt in een obsceen geschrift uit de achttiende eeuw een keer voor, er is dan wederzijdse masturbatie bedoeld, KtH]. Om 's avonds laat, vlak voor de avondbidding kwam Neeltje boven met de dode poes Mimi in haar armen, ze snikte, snikte. Mimi was hoesterig en stil, vertelde ze, haar oogjes ineens zo waterig geworden, als wit geverfd glas met regendruppels, ‘Jacobje, ze was warm, zo warm, ze rilde, rilde, maar even nog ging ze lopen, spelen met de draden van mijn kleed, huppelen, net als vroeger steeds naar het draadje slaan, terwijl Mevrouw de Vriendin [bedoeld is Lucretia van Merken, KtH] en Mijnheer samen lachten om het dertele gestoei van Mimi.’ Mevrouw de Vriendin en Mijnheer waren beneden komen kijken bij de andere poesjes waarvan er nu nog twee levendig waren. ‘Ze had een pruik op van onze Mevrouw’, zei Neeltje, ‘de strikjespruik, strikjes van dieprode fluwelen stofjes en ze moest erom lachen omdat de pruik zo tollerig op haar hoofd stond, te klein was hij, dat was zo lacherig geweest. Maar toen ze weg waren was Mimi gaan leggen, doodstil op de stenen bij de oven [vermoedelijk is hier een manshoge en zeer diepe oven bedoeld waarin men maaltijden bereidde, KtH], er liep slijmsel uit haar neusje, slierten speeksel uit haar bekje. Ik raapte haar op als een veertje en schudde haar. Ze is dood Jacobje, dood.’ Neeltje huilde en huilde, ik huilde om haar huilen, Janszoon nam het diertje mee en zou het begraven gaan bij het musje en de twee krekels en hondje Bastiaan, dat lieverdje, de lieveling.<br />
‘Leg er een kruisje op,’ zei Neeltje, ze wilde bidden voor haar ziel in de hemel. ‘Komt Mimi in de hemel? Ze komt toch in de hemel...o God...laat...ze...in...de...hemel...komen.’ Op straat steeds lawaai van jongens die gaan schreeuwen, veraf en dichtbij, denkelijk bij De Kras [destijds een Herberg aan de Heerengracht met een zeer slechte reputatie, KtH]. Ik kan het niet verstaan: ‘Dode poppen, dode
poppen’, steeds weer, steeds weer, ook Janszoon weet het niet, hij heeft bij me gelegen tot het ochtendlicht.</223-2018>
Krupkehttp://www.blogger.com/profile/03952265596530343517noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532906341321569203.post-91195425004246089582024-03-05T23:11:00.000+01:002024-03-05T23:11:45.972+01:00Jacob Bicker Raye • 6 maart 1739<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-YyT0lyfqz0c/W8zRcOWn7cI/AAAAAAAAUtY/VG7tCsChRNsCZq_6LDgC8-IUmkEZCpIKACLcBGAs/s1600/bicker%2Braye%2B3.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="168" data-original-width="160" src="https://1.bp.blogspot.com/-YyT0lyfqz0c/W8zRcOWn7cI/AAAAAAAAUtY/VG7tCsChRNsCZq_6LDgC8-IUmkEZCpIKACLcBGAs/s1600/bicker%2Braye%2B3.jpg" /></a></div>
• Amsterdammer <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Jacob_Bicker_Raye">Jacob Bicker Raye</a> (1707-1777) hield gedurende 40 jaar een <a href="http://www.dbnl.org/titels/titel.php?id=bick002dagb01">stadskroniek </a>van Amsterdam bij.<br />
<br />
[5 Maart]<br />
‘Grootje’ was een bekende Amsterdamsche. Zij heette eigenlijk juffrouw Christina Elisabeth Springman en was de weduwe van Stephanus Hulstman, maar iedereen kende haar en iedereen noemde haar ‘Grootje’. Wat ook geen wonder was, want zij had al meer als zestig jaar in de Kalverstraat koffiehuis gehouden. En nu was ‘Grootje’ op 5 Maart in den gezegenden leeftijd van 83 jaar overleden.<br />
<br />
[6 Maart]<br />
Op 6 Maart was de Warmoesstraat in rep en roer. Oorzaak, een ‘mof’, die dol was geworden. In een messenwinkel had hij zich een flink mes aangeschaft, had er eerst den winkelier mee bewerkt, was vervolgens naar buiten geloopen, en had een melkboer, die gebukt bezig was melk te meten, door zijn rug gestoken, dat het mes aan den anderen kant er weer uitkwam; de wond zou echter later blijken niet doodelijk te zijn. Na nog hier en daar eenige steken uitgedeeld te hebben, werd de man gegrepen en naar de Boeyen gebracht. Flink geboeid werd hij later met zijn slachtoffer geconfronteerd ‘om inspectie te nemen en de pasciente te vragen of hij het was’. Dat was overbodig, want de mof bekende grif. ‘Io, io, ik hab das wol edaan, wan je mien maar los laat, sal ic ou altemool den hals absnieden en leggen u op eynen hoop’, moet hij toen gezegd hebben. Toen brachten ze hem maar weer naar zijn hok in de boeyen terug.<br />
<br />
[8 Maart]<br />
Willem Kalkoen, brouwer in de brouwerij ‘de Kalkoen’, was na een korte ziekte, ongeveer dertig jaar oud, op 8 Maart overleden. Een bijzonder treurig sterfgeval. Hij was een extra vigilante, mooie, sterke kerel en had zeer lang gevrijd naar een juffrouw van Veen, 't geen eindelijk gelukt was en hij was van plan geweest de volgende week aan te teekenen. Zijn broer had het huwelijk zoo lang belet. Er was n.l. een testament van den vader, waarin stond, dat hij, die tegen den zin van den ander trouwde, verstoken zou zijn van de revenuen van de brouwerij. Even te voren had de broer er toch in bewilligd. Helaas was het te laat.</322-2020>Krupkehttp://www.blogger.com/profile/03952265596530343517noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532906341321569203.post-53599230518424343032024-03-04T21:41:00.002+01:002024-03-05T06:32:01.593+01:00Peter Handke • 5 maart 1976<a href="http://3.bp.blogspot.com/-OGWwSZqkYgg/T1PdYpKra3I/AAAAAAAABR4/brgrWQMwtSE/s1600/handke.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5716155767500532594" src="http://3.bp.blogspot.com/-OGWwSZqkYgg/T1PdYpKra3I/AAAAAAAABR4/brgrWQMwtSE/s320/handke.jpg" style="cursor: pointer; float: left; height: 171px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 142px;" /></a>* <a href="http://boeklog.info/2009/02/01/last-van-de-wereld/">Das Gewicht der Welt (1977)</a><br /> is een soort dagboek van <a href="http://de.wikipedia.org/wiki/Peter_Handke">Peter Handke (1942)</a><br /><br /><div>5. März<br /><br />Beim Aufwachen lagen die Haare auf meinem Kopf wie eine fremde Hand<br /><br />Der Freund erzählte, er habe seine Kinder nicht geschlagen, sondern sei ihnen auf die Füße getreten<br /><br />Todesangst sei für ihn: daß die Beine kürzer werden<br /><br />Der schöne Lebensinhalt von gestern vegetiert jetzt nur noch in mir als Lebensform<br /><br />Der Porzellanteller, der den Winter über im Freien war: wie kalt er ist!<br /><br />Auf der Straße gehen, wo es ein paar Schritte lang still wird, als seien das jetzt die letzten Momente<br /><br />Eine Frau kommt von weitem entgegen; bevor man ihr Gesicht wahrnimmt, gleißen schon ihre Ohrringe auf<br /><br />Das Kind sagte: “Ich mache gern etwas, von dem man nicht weiß, was es ist” (als man ihm vorhielt, daß man nicht erkennen könne, was seine Zeichnung darstellt)<br /><br />Diese Schönheit der Welt heute ist nicht auszuhalten allein, auch nicht zu zweit; vielleicht zu dritt<br /><br />Älter werden, ohne daß die Zeit vergeht<br /><br />Der Nordafrikaner kriegte in der Bäckerei nicht wie die andern Kunden das Papier, das er zum Tragen um das Brot legen könnte<br /><br />Bei der Nachricht vom Tod des Freundes: die Vorstellung der Welt als ein Zimmer, aus dem er verschwunden ist<br /><br />Nach seiner Beerdigung: drinnen, wie in einer Garage, liegt der Leichnam mit noch vom Sterben zerrauften Haaren, und draußen, im Rinnstein, wirbelt seine Zigarettenasche<br /><br />Schön: eine Frau, die einen an nichts erinnert (kein Schwanenhals usw.)<br /><br />Ein Buch, das ich auch dann gern zu lesen das Gefühl habe, wenn ich nur geistesabwesend hineinschaue<br /><br />Zwei redeten über ein Foto und rissen es einander immer wieder aus den Händen, um es für sich anzuschauen<br /><br />“Indem du sagst, daß ich traurig aussehe, willst du mich nur entwaffnen”<br /><br />Sie schaute ihn an, wie er sich auszog, und redete über seinen Körper<br /><br /></180-2015>Krupkehttp://www.blogger.com/profile/03952265596530343517noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532906341321569203.post-60669373599723813712024-03-03T20:01:00.005+01:002024-03-03T20:01:42.805+01:00George Orwell • 4 maart 1941<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-1bbSlrt7LSo/W8OIMJxmBPI/AAAAAAAAUqk/yBQmqL7NkQ86C2oSPZLQtDP7wHR_XPggACLcBGAs/s1600/orwell%2B8.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="176" data-original-width="129" src="https://1.bp.blogspot.com/-1bbSlrt7LSo/W8OIMJxmBPI/AAAAAAAAUqk/yBQmqL7NkQ86C2oSPZLQtDP7wHR_XPggACLcBGAs/s1600/orwell%2B8.jpg" /></a></div>
• <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/George_Orwell">George Orwell</a> (1903-1950) was een Britse schrijver en journalist. Van 1941-1943 werkte hij voor de op India gerichte Eastern Service van de BBC, waardoor hij de politieke en militaire ontwikkelingen op het vasteland op de voet volgde. Zijn dagboeken zijn gepubliceerd als <a href="http://www.nytimes.com/2012/09/02/books/review/george-orwells-diaries.html?pagewanted=all&_r=0"><i>Diaries</i></a>. Gedeeltes eruit zijn <a href="http://orwelldiaries.wordpress.com/">hier</a> te lezen. De Nederlandse vertaling (van Nelleke van Maaren) is gepubliceerd in de reeks <a href="http://www.privedomein.info/boek/?nummer=277&title=dagboeken&boekid=294">Privé Domein</a>.<br />
<br />
3.3.41. Gisteravond met G. de schuilkelder in de crypte onder de kerk in Greenwich bezocht. De gebruikelijke houten stapelbedden met jutezakken, smerig (als het warmer wordt ongetwijfeld ook vol luizen), slecht verlicht en stinkend, maar die avond niet bijzonder vol. De crypte is gewoon een stelsel van smalle gangen tussen gewelven waarop de namen staan van de families die daar begraven zijn, meest recentelijk omstreeks 1800... G. en de anderen benadrukten dat ik het niet op z’n ergst zag, omdat in nachten dat het er propvol is (250 mensen) de stank nagenoeg ondraaglijk zou zijn. Ik bleef echter volhouden, hoewel geen van de anderen het met me eens was, dat het voor kinderen veel erger is om tussen gewelven vol lijken te spelen dan een hoeveelheid levende menselijke geur voor lief te moeten nemen.<br /><br />
4.3.41. In Wallington. Overal bloeien krokussen, een paar muurbloemen hebben knoppen, sneeuwklokjes op hun best. Paartjes hazen zitten in het winterkoren naar elkaar te staren. Af en toe, met maanden tussenruimte, steek je in deze oorlog een paar ogenblikken je neus boven water en merk je dat de aarde nog altijd rond de zon draait.Krupkehttp://www.blogger.com/profile/03952265596530343517noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532906341321569203.post-39711259062184301832024-03-03T19:55:00.000+01:002024-03-03T19:55:54.609+01:00Curzio Malaparte • 3 maart 1948<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-wAQdlocJ-ZQ/VPOFOEAeTTI/AAAAAAAAKys/G1oGZGjpLs0/s1600/malaparte.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-wAQdlocJ-ZQ/VPOFOEAeTTI/AAAAAAAAKys/G1oGZGjpLs0/s320/malaparte.jpg" /></a></div>
• <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Curzio_Malaparte">Curzio Malaparte</a> (1898-1957) was een Italiaanse schrijver. In 1947-1949 verbleef hij in Parijs. Zijn dagboek over die periode is verschenen als <i>Dagboek van een vreemdeling in Parijs</i> (vertaling Jan van der Haar).<br />
<br />
<i>3 maart, Chamonix</i>. Op de top van de Brévent kwam ik Gaston Bergery tegen, de ski’s op de rug, zijn blonde ogen luikend in de honingschittering van de zon.<br />
Terwijl hij zijn ski’s aandoet, begint hij over Rusland, dat hij goed kent, over zijn verblijf in Moskou als ambassadeur van Frankrijk (ik ben een vreemdeling, voor mij bestaat er slechts één Frankrijk, ondanks de kwaadwillenden die desinteresse in dit soort dingen niet toestaan), over de Europese situatie, de stemming van de Amerikanen.<br />
Hij vertelt dat hij laatst heeft geluncht met enkele leden van de Amerikaanse ambassade in Parijs. Die Amerikanen waren niet mals in hun herinnering aan Roosevelt. Naar het schijnt beginnen de Amerikanen oog te krijgen voor het gruwelijke drama in Jalta. De gesprekken van die Amerikaanse diplomaten over Roosevelt zijn van dien aard dat Bergery op een gegeven moment zegt: ‘Alstublieft, u brengt me in verlegenheid.’<br />
Wat er in Jalta is gebeurd, is echt ongelooflijk. Die zieke man, met de nacht al in zijn ogen, ingevallen wangen, bevende handen, is het middelpunt van dit gruwelijke drama waarin het lot van Europa in Russische handen wordt gelegd, zonder enige reden, zonder onderhandeling, zonder discussie: gewoonweg, lijkt het, omdat Roosevelt ziek was, of gek.<br />
Ik bedenk altijd graag dat er grote waarschijnlijkheid bestaat dat een staatsman gek is. Het drama van Jalta zit hem in de waanzin van Roosevelt, in zijn onverwachte zwakte tegenover Stalin, in zijn onbegrijpelijk optimistische vertrouwen in communistisch Rusland. In Jalta heeft Roosevelt niet alleen Europa aan Rusland verkwanseld, maar ook Amerika verraden, hij heeft het in de situatie gebracht waarin het nu verkeert. Ik zeg Bergery dat ik van plan ben een blijspel te schrijven, <i>De conferentie van Jalta</i>.<br />
Maar zal men het op de planken durven brengen? Roosevelt is in Jalta een shakespeariaans personage: een vorst die met voorbijgaan aan alle gebrachte offers om Europa te redden alles vergeet, Europa aan Rusland schenkt, Amerika verpandt, Europa verraadt.<br />
Er bestaat een foto van Roosevelt in Jalta, zittend tussen Churchill en Stalin in maarschalksuniform in. Roosevelt draagt een zwarte jas, zijn witte, schrale hoofd steekt af tegen het zwart. Het is iets heel eigenaardigs en interessants, die ommekeer in de Amerikaanse publieke opinie ten aanzien van Roosevelt.</129-2015>Krupkehttp://www.blogger.com/profile/03952265596530343517noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532906341321569203.post-52210558755548109032024-03-03T19:41:00.003+01:002024-03-03T19:41:29.244+01:00Erich Kästner • 2 maart 1945<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-xeZSPX-fH-I/XGSZBSjPXhI/AAAAAAAAVNk/3Am9BzziWbkpI9QpWiBmO0nVpe7B797agCLcBGAs/s1600/kastner%2B4.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="176" data-original-width="146" src="https://2.bp.blogspot.com/-xeZSPX-fH-I/XGSZBSjPXhI/AAAAAAAAVNk/3Am9BzziWbkpI9QpWiBmO0nVpe7B797agCLcBGAs/s1600/kastner%2B4.jpg" /></a></div>
• <a href="http://de.wikipedia.org/wiki/Erich_K%C3%A4stner">Erich Kästner</a> (1899-1974) was een Duitse schrijver. "Anfang 1945 gelang es ihm, mit einem Filmteam zu angeblichen Dreharbeiten nach Mayrhofen in Tirol zu reisen und dort das Kriegsende abzuwarten. Diese Zeit hielt er in einem 1961 unter dem Titel <i>Notabene 45</i> veröffentlichten Tagebuch fest." Het boek is in het Nederlands vertaald door Jan Bert Kanon.<br />Onderstaand fragment is <a href="https://www.dbnl.org/tekst/_tir001196101_01/_tir001196101_01_0061.php">afkomstig van de DBNL</a>; het is onduidelijk of het hier om de vertaling van Kanon gaat.
<br /><br />Berlijn, 2 maart 1945.<br />
Vanmorgen verwachtte men een massale aanval op Berlijn. Maar voor Potsdam zwenkten de eskaders in zuidelijke richting af en vielen inplaats van Berlijn, Chemnitz en Dresden aan. Nu moet ik weer op post wachten.<br />
Het is nu twee uur in de middag. Sinds tien uur vanmorgen zijn er vier- tot vijfduizend vliegtuigen boven Duitsland. Ook jachteskaders, die, omdat er geen afweer meer is, in duikvlucht spoorwegdoelen aanvallen. Het afslachten van een weerloze tegenstander, die zich niet gewonnen wil geven, is geen verheffend schouwspel. Ik kan het beeld van een bokser, die zijn vuisten niet meer kan optillen, maar niet van me afzetten. Steeds valt hij neer, steeds weer staat hij op, en steeds weer wordt hij neergeslagen en steeds weer kijkt hij glazig naar de hoek, waar zijn trainer zit. Maar de trainer werpt de handdoek niet in de ring, maar brult: ‘Doorgaan! Links uithalen!’Krupkehttp://www.blogger.com/profile/03952265596530343517noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532906341321569203.post-3522804620734116602024-02-29T21:39:00.000+01:002024-02-29T21:39:10.130+01:00Gerard Reve • 1 maart 1996<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-bd7pjvvQPWM/VtSgoNmsEYI/AAAAAAAANU8/IuAoAsE0sCs/s1600/reve%2B2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://3.bp.blogspot.com/-bd7pjvvQPWM/VtSgoNmsEYI/AAAAAAAANU8/IuAoAsE0sCs/s320/reve%2B2.jpg" /></a></div>
• <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Gerard_Reve">Gerard Reve</a> (1923-2006) was een Nederlandse schrijver. In 1996 hield hij op verzoek van <i>NRC Handelsblad</i> een 'Hollands Dagboek' bij.<br />
<br />
Vrijdag 1 maart<br />
<br />
Het mag een wonder heten dat wij thuisgekomen zijn. Wij stonden op in dat hotel, begaven ons per taxi naar Station Hollands Spoor, en daar bleek ons dat er in België door de staking geen treinverkeer was.* Matroos kocht kaartjes naar Roosendaal. Al daar zouden wij zien hoe wij verder konden komen, want er bestonden misschien lijndiensten van autobussen. In de trein naar Roosendaal riep een stem uit de luidspreker dat een stoptrein naar Antwerpen op onze trein aansloot, en dat bleek inderdaad het geval te zijn.<br />
<br />
Antwerpen is een stad met sociale problemen en tegenstellingen, maar het Centraal Station* is en blijft een droom van schoonheid. Ik dacht als het moet dan blijven wij hier gewoon zitten, drinken en eten iets want er zijn volop comfortabele banken. Er liepen geen treinen meer, maar frieten en ballen gehakt met brood en zuur waren zonder rantsoenbon of knipkaart in de vrije verkoop, en de krantenkiosk was open en stond vol met binnen- en buitenlandse periodieken en boeken. Met een mooi boek vliegt de tijd om, dat weet iedereen.<br />
<br />
Het was precies 12 uur a.m., en om 10 uur p.m., reeds tien uur later dus, zouden de treinen wederom gaan rijden. Buiten regende het nog steeds maar in een station, net als in een huis, regent het nooit. Matroos echter maakte zich zorgen over de Vier Dieren, onze vier katten dus, die wij thuis hadden moeten achterlaten, wel met voldoende eten en drinken, maar misschien zoude de lange eenzaamheid hen overstuur maken. Het waren en zijn onze lievelingen. De oudste is groot en waardig, zwart met wit, en heet <i>Majesteit</i>, al noemt Matroos haar <i>Willy</i>. De kleinere zwart-wit poes heet <i>Kroonprins</i>, door Matroos <i>Cor </i>genoemd. De witte kat heet volgens mij <i>Sneeuwwitje</i>, maar Matroos zegt <i>Marc</i>. De vierde en kleinste poes, cypers met veel oker, heet <i>Broertje</i>, terwijl Matroos <i>Leentje </i>zegt. O, welk een liefde en begrip ontvangen wij van deze vier montere trippelaars op onhoorbare voetjes! Hoewel het U eigenlijk niet aangaat vertel ik U dat <i>Majesteit </i>en <i>Kroonprins</i>, No. 1 en No. 2 dus, beiden niet katholiek zijn: zij zeggen wij willen liever een open opinie behouden. Nu, dat kan. <i>Sneeuwwitje </i>en <i>Broertje </i>zijn beiden zeer katholiek, waarschijnlijk omdat zij nog zeer jong waren toen ze bij ons kwamen wonen. Hier geldt jong geleerd oud gedaan, al zijn zij nog niet oud. Een verdere bizonderheid is dat de witte kat (<i>Sneeuwwitje</i>) ogen van verschillende kleur heeft: het ene oog is lichtblauw, het andere lichtoranje. Een witte kat met twee kleuren van ogen is altijd doof, dat is een natuurwet, al is in dit geval de doofheid niet totaal: een stoel die omvalt die hoort hij, maar zang en spraak ontgaan hem, zodat hij zelf zonder geluid mauwt. Maar wel door en door gezond, en zeer stoeigraag, echt een deugniet van een robbedoes.</287-2016></995-2023>Krupkehttp://www.blogger.com/profile/03952265596530343517noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532906341321569203.post-83221576632952277552024-02-28T23:35:00.000+01:002024-02-28T23:35:15.958+01:00Gerard Reve • 29 februari 1996<a href="http://4.bp.blogspot.com/-oWfV2HsubCo/T00_pfTPWDI/AAAAAAAABRI/KcQ-AQPD4rg/s1600/reve.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 123px; height: 153px;" src="http://4.bp.blogspot.com/-oWfV2HsubCo/T00_pfTPWDI/AAAAAAAABRI/KcQ-AQPD4rg/s320/reve.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5714293484212410418" /></a>• <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Gerard_Reve">Gerard Reve</a> (1923-2006) ) was een Nederlandse schrijver. In 1996 hield hij op verzoek van NRC Handelsblad een 'Hollands Dagboek' bij.<br />
<br />
Donderdag 29 februari 1996<br />Wij zitten nu in een hotel in Den Haag waar het doodstil is. Doodop maar voldaan. Ook Matroos is zeer tevreden. Wederom opgetreden voor een volle zaal. Twee hoofdstukken voorgelezen uit mijn nieuwe boek dat vandaag verschenen is: vóór de pauze Hoofdstuk Tien, over mijn verblijf in de ontwenningskliniek, wegens een delirium, en na de pauze Hoofdstuk Zestien: het verhaal over de asthmatische jongen in het ziekententje. Beide hoofdstukken zijn treuriger dan iemand anders het bedenken kan, maar de zaalvloer dreunde van het lachen. En het boek zelf was er, dus dat kocht men. Het was net verschenen. Ook beantwoordde ik schriftelijke vragen, die tijdens de pauze waren ingediend. Eén ervan had betrekking op het natuurlijk schaamtegevoel, waarvan ik wel eens gewag heb gemaakt. De vrager of vraagster wilde graag weten of er volgens mij ook in de Natuur schaamte bestond. Ik gaf van die natuurlijke schaamte een duidelijk voorbeeld, namelijk dat van de twee honden die het aan de openbare weg met elkaar doen: de ene hond kijkt naar rechts en de andere hond naar links, elk dus een andere kant uit, om te zien of er politie aankomt. Een zichtbaar voorbeeld is altijd beter dan een theoretisch betoog.<br /></264-2012>Krupkehttp://www.blogger.com/profile/03952265596530343517noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532906341321569203.post-14712313075084108392024-02-27T22:08:00.000+01:002024-02-27T22:08:41.308+01:00Gerard Reve • 28 februari 1996<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-YyMkh-f4Ekg/VPMrBFLEiYI/AAAAAAAAKxw/IOqRlGzAaGE/s1600/reve.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-YyMkh-f4Ekg/VPMrBFLEiYI/AAAAAAAAKxw/IOqRlGzAaGE/s320/reve.jpg" /></a></div>
• <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Gerard_Reve">Gerard Reve</a> (1923-2006) ) was een Nederlandse schrijver. In 1996 hield hij op verzoek van NRC Handelsblad een 'Hollands Dagboek' bij.<br />
<br />
Woensdag 28 februari<br />
Zoals u weet klaag ik nooit, zelfs als er geen reden voor is. Ik ging naar de winkel, en welk een prachtig weder was het rondom! Het werd een geweldige dag, dat kon niet anders. Op de terugweg naar mijn woning keek ik omhoog, en ziet: er stond een groot wit kruis aan de hemel. Ik vertelde het aan Matroos Vosch, en die zeide het komt gewoon van de vliegtuigen. Het is wat men gewoon noemt: hebt U ooit een vliegtuig een kruis zien slaan? Ik niet.<br />
<br />
Men hoort van alles. Na de Mis van jongstleden zondag maakte ik een praatje met onze pastoor. "Gerard", vroeg hij mij, "denkt gij dat er een voortbestaan is na de dood?" Ik zeide: "Daar vraagt ge mij wat! Ik zal er over nadenken, en ik wil kijken of ik het ergens kan opzoeken. Er is literatuur over."<br />
<br />
Vandaag was het helemaal een goede dag. Nergens pijn, en mijzelf voelde ik ook goed. Ik wilde echt een man zijn die de strijd niet uit de weg gaat.<br />
<br />
Gisteren in de lunchpauze een voordracht gehouden in de grote stad Gent. Een volle zaal, met veel jonge mensen die gezamenlijk wilden bouwen aan een nieuwe en rechtvaardiger maatschappij. Daarna signeerde ik boeken. Een jongen viel mij wenend om de hals en kuste mij. Zijn tranen bevochtigden mijn gelaat. Ik kuste ook hem, en kon slechts enkele woorden uitspreken: "Lieve jongen..." Matroos kan het bevestigen, als een of andere persmuskiet mocht beweren dat het niet waar is. Neen, het is waar gebeurd, en niet door verdienste maar door Genade. </171-2015>Krupkehttp://www.blogger.com/profile/03952265596530343517noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532906341321569203.post-63643300542154699082024-02-26T21:22:00.004+01:002024-02-26T21:22:22.519+01:00J.H. Leopold • 27 februari 1890<div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEioC7Bqr7NuUWZ3n8xkwhl48tbhOG1-_WaM91jDg1eJPST-BmDLdMyPDqRZqivg7l65fBN37xV4qSwEc2Vo1QGBUdkwhjbcwa4VgvGzt6nm8nJ9adU6XYU-oV_qecaVr-GMQwkdlBtRTGaw8pUf1QUuPnDRLNWXayJ0moozxVHSnY4p5FsGMJSN9cmMRA"
style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" border="0" data-original-height="176" data-original-width="146" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEioC7Bqr7NuUWZ3n8xkwhl48tbhOG1-_WaM91jDg1eJPST-BmDLdMyPDqRZqivg7l65fBN37xV4qSwEc2Vo1QGBUdkwhjbcwa4VgvGzt6nm8nJ9adU6XYU-oV_qecaVr-GMQwkdlBtRTGaw8pUf1QUuPnDRLNWXayJ0moozxVHSnY4p5FsGMJSN9cmMRA"/></a></div>• De dichter <a href="https://www.kb.nl/themas/nederlandse-poezie/dichters-uit-het-verleden/jh-leopold-1865-1925">J.H. Leopold</a> hield een <a href="https://www.dbnl.org/tekst/leop004verz04_01/leop004verz04_01_0054.php#56">reisdagboek</a> bij toen hij in 1890 in Italië was.<br><br>
<br>
27 Februari.<br>
De overgang van Frankrijk in Italië is niet plotseling voor hem, die langs de Corniche reist. Het departement der Alpes Maritimes was niet al te lang geleden nog Italiaansch en heeft zijne vroegere nationaliteit nog niet verloochend. Het landschap neemt te Cannes, te Nice al het karakter aan, dat het in Italië zal blijven behouden; de huizen der oude stadswijken zijn er even hoog en kris en kras door elkaar gebouwd, de straten even nauw en donker en kil, en de bewoners spreken er zooal geen Italiaansch dan toch evenmin Fransch. Zoodat men alleen aan de uithangborden en de taal der gegoede voorbijgangers bemerkt, dat men nu toch Italië is binnengekomen.<br><br>
's Middags heb ik een wandeling gemaakt, eerst naar de havenpier om een overzicht over de ligging der stad te krijgen. Achter mij de zee helder, zooals een Hollandsch oog niet gewoon is, dat zich dan ook telkens bedriegt in het peilen der diepte, op den bodem wier en bruine rotsen, waar het dieper is, wordt het water licht groen, dat naar den horizont toe donkerder wordt tot blauw en indigo toe. Een bekorend en nimmer vermoeiend gezicht deze deining en het op en neer gaan van het gladde en doorzichtige water. Water? al het afschrikwekkende, de gedachte aan koude, en vochtigheid verdwijnt en overblijft de lust en lokkend verlangen te liggen in deze doorschijnende vloeistof, die blinkt en flikkert van zonneschijn.<br><br>
Voor mij het overzicht van de stad. Langs den grooten weg aan de kust villa's, het nieuwere gedeelte op de vooruitspringende, lagere heuvel tusschen het groen, daarachter stijgt een hoogere heuvel, geheel bebouwd door de oude stad, grijs en onoogelijk, zoodat de geheele heuvel den indruk maakt van een groote hoop puin. Op de top verheft zich fier en tartend een witte kerk met twee puntige torens. En achter de stad loopt een groote ring bergen, van zee tot zee, met de hoogste top achter de stad. Gedeeltelijk zijn zij met olijven begroeid, hoogerop naakte bruin-vale rotsen, en men moet denken aan de havelooze kleeding der land bewoners, zoo is een versleten kleed van vaal verschoten groen om de bergen geplooid, dat op vele plaatsen de naakte rotsen doorlaat.<br><br>
Vreemd, zooals in den vreemde, te midden van al het nooit tevoren geziene en gehoorde, de herinnering aan het vaderland den sterksten indruk blijft maken. Want terwijl er wolkjes trokken over de bruine bergtoppen en hunne schaduwen donker over de bruine spitsen gingen, werd ik herinnerd aan de heide en de schaduwen die er over heen schuiven, en lang waren mijn gedachten in het vaderland en ik had een zoet verlang naar de lente daar en de lichte wolkjes over de heide.<br><br><br><br><br><br><br><br>
Toen ben ik voor de tweede maal langs een anderen weg in de oude stad gegaan. En wat van uit de verte aan een puinhoop deed denken, bleek het dichtbij ook werkelijk te zijn; ik kwam door een wijk, die geheel was ingevallen; geen daken waren op de huizen, de muren waren gedeeltelijk verbrokkeld, alles onbewoond en verlaten. Er kwam een oud vrouwtje. Quando sono cadute queste case, brabbelde ik. Terra mota was het klassieke antwoord. En dan nog beweren dat het Latijn een doode taal is!<br><br><br><br><br><br>
Deze oude stad heeft groote aantrekkelijkheid, want zij heeft een schat van schilderachtige straten, lichteffecten en bruine huisjes in de vele winkels van calzolai etc. En het leven van het volk. Op de steilste gangen komt u de houthakker tegen achter zijn beladen muilezel, vrouwen met vaatjes landwijn op het hoofd, die ik op een plaatsje vullen zag door een matrone met verroesten blikken nap uit een groot vat. Alle vrouwen hebben doeken op het hoofd en ook de mannen zijn veelkleurig gekleed; het is het echte Italië van de plaatjes en oleografieën.<br><br><br><br>
's Avonds ben ik nog uitgegaan en heb in een café een concert gehoord van vier Napolitaansche meistreelen, waarvan twee met levendige en koddige gebaren en dans-liedjes voordroegen. Een vooral was de aandacht waard, zijn dikke buik in een nauwe broek gesjord en met een kleurige sjerp bedwongen, een vette gladgeschoren kin en wangen, blinkend van zweet, toegenepen slimme oogjes, een borstelige opgestreken knevel, een vroolijk en slim gezicht, een vroolijkheid, die op uw duiten berekend was.<br><br>
Ik kwam weer langs de zee terug, die flauw door de telkens bewolkte maan werd beschenen, verderop verdween zij in de grijze nevels, aan de kust schoot gril de witte branding voort, als de donkere strepen der golven braken aan de rotsen. En ik dacht aan Ilion, waar dezelfde zee aan het strand had geslagen en aan den vertoornden Achilles, in den nacht aan de zee zittende.Krupkehttp://www.blogger.com/profile/03952265596530343517noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532906341321569203.post-25611789186783664352024-02-25T13:12:00.001+01:002024-02-26T09:00:07.010+01:00Leo Vroman • 26 februari 2003<a href="http://2.bp.blogspot.com/-XwDejEpzsFE/Ua0SR-AYGII/AAAAAAAAGZY/zVdpQSdlrIk/s1600/vroman+3.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-XwDejEpzsFE/Ua0SR-AYGII/AAAAAAAAGZY/zVdpQSdlrIk/s320/vroman+3.jpg" /></a>• <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Leo_Vroman">Leo Vroman </a>(1915-2014) was bioloog, dichter en schrijver. In 2006 verscheen zijn <a href="http://www.querido.nl/web/Webshop-detailpagina.htm?ean=9789021485348">Misschien tot morgen. Dagboek 2003-2006</a>.<br><br>Woensdag 25 februari<br />
4:11 a.m. Er moest blijkbaar een oude vrouw vermoord maar ik wou toch niet meedoen met al die mensen in het donker, gelukkig volgde een Javaans feest, warm en met kleine lichtjes en in de verte wat een gamelan had moet zijn. Soedah, buiten regent het nog steeds maar de Trinity wil niet overstromen, tenminste niet in het donker, en het ijzige Pier One wil niet smelten. Vandaag T's geheugentest, als ik het hare had was ik een knappert. Even een spelletje Shanghai en dan naar bed.<br />
<br />
6:16 p.m. T had haar psychologische check-up. We moesten een uur wachten, en de psychologe was vergeten of ze mij of T moest ondervragen en testen. 8 dagen geleden had T haar sonogram, en we hebben nog niets over het resultaat gehoord, het ligt waarschijnlijk ergens in het dikke boek over haar waar nooit een dokter naar kijkt tot we bellen.<br />
<br />
Donderdag 26 februari<br />
2:36 a.m. Die psychologe vroeg wat mijn gebied was, ik zei bloed aan oppervlakken, er is een effct naar mij genoemd, en ze riep: Ben jij dat? Of bent U dat, zoiets weet je in het Engels natuurlijk niet.<br />
<br />
INHOUD EN OPPERVLAK<br />
<br />
Een steen hoewel nog kerngezond<br />
wou weten waar ze uit bestond,<br />
<br />
dacht zó hard Meer dan oppervlak<br />
dat zij heus heus in tweeën brak,<br />
<br />
dus kregen haar twee oppervlakken<br />
de splijtzucht werkelijk te pakken<br />
<br />
en spoedig was zij talloos vele<br />
maar toch nog net geklede delen<br />
<br />
Toen zij puur krachten en quraken [?] was<br />
besefte zij haar inhoud pas:<br />
<br />
zij was niets dan van die of die<br />
het bijgeloof of de theorie<br />
<br />
MORAAL:<br />
Hoop dat het kalfsvlees op jouw bord<br />
jouw theorie of inhoud wordt.<br />
<br />
Verder kan ik niet gaan, denk ik. Nog een Klondike of drie en dan naar bed.
<br />
<br /></184-2014>
<br />
Krupkehttp://www.blogger.com/profile/03952265596530343517noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532906341321569203.post-46467969987571405062024-02-25T13:07:00.000+01:002024-02-25T13:07:41.124+01:00Jules en Edmond de Goncourt • 25 februari 1860<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-X6-gz07ff5Q/VOuvKG4HAbI/AAAAAAAAKwQ/bFZgwu-9ASY/s1600/goncourt.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-X6-gz07ff5Q/VOuvKG4HAbI/AAAAAAAAKwQ/bFZgwu-9ASY/s320/goncourt.jpg" /></a></div>
• <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Edmond_de_Goncourt">Edmond de Goncourt</a>(1822-1896) en <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Jules_de_Goncourt">Jules de Goncourt</a> (1830-1870) waren Franse schrijvers en critici, en initiatiefnemers van de zeer prestigieuze Prix Goncourt. Ze hielden samen een (inmiddels zeer beroemd) <a href="http://www.privedomein.info/boek/?nummer=117&title=dagboek&boekid=121">dagboek </a>bij, dat Edmond na de dood van Jules in zijn eentje voortzette.
<br />
<br />
Zaterdag 25 februari<br />
Bezoek van Flaubert. Als bewijs van zijn provinciale vasthoudendheid, van zijn verbeten ijver, vertelde hij ons over de fantastische dingen, die hij drie jaar lang in Rouen heeft geschreven. Hij droeg stukken voor van een treurspel waar hij met Bouilhet aan was begonnen, over de ontdekking van de koepokstof, volgens de meest zuivere beginselen van Marmontel – waarin alles, tot aan ‘pokdalig als een schuimspaan’, in metaforen van wel acht regels was gevat –, wat het koppige doorzettingsvermogen van de man laat zien, zelfs als het grappen betreft die goed zijn voor een kwartier amusement.<br />
Sinds hij van school is, heeft hij veel geschreven, maar nooit iets gepubliceerd, behalve twee kleine artikeltjes in een Rouaanse krant. Hij betreurt het dat hij een roman van ongeveer honderdvijftig bladzijden, die hij geschreven heeft toen hij van school kwam, niet kan publiceren: hij beschrijft daarin het bezoek aan een prostituée van een jonge man die zich verveelt, een psychologische roman die te veel persoonlijke zaken bevat.<br />
Als het erop aankomt, ontbreekt het deze rondborstige, oprechte, openhartige en uitermate vrolijke man aan van die kleine haakvormige elementjes, die van een kennis een vriend kunnen maken. Het was dezelfde tijd van de dag als waarop wij hem voor het eerst hebben ontmoet, en toen wij hem voorstelden eens bij ons te komen eten, zei hij dat het hem speet, maar dat hij alleen ’s avonds kon werken. Ach! Wat is het toch een vermakelijk misverstand! Die mensen – van wie de burgers denken dat zij altijd aan feesten en orgieën bezig zijn en twee keer zoveel meemaken als de anderen –, die mensen hebben geen avond vrij voor vriendschap en gezelligheid. Het zijn eenzame, teruggetrokken werkers, die ver van het normale leven afstaan, met een eigen gedachtenwereld en een opus. <br />
<br />
Molière is de opkomst van de bourgeoisie, een krachtige uitdrukking van de geest van de derde stand. Het is het begin van het gezonde verstand en de nuchtere rede, het einde van die zich overal manifesterende ridderlijkheid en poëzie. Vrouwen, liefde en al die edele, galante hartstochten worden er teruggebracht tot de beperkte maat van het huishouden en de bruidsschat. Er wordt tegen ieder elan en iedere spontaneïteit waarschuwend en corrigerend opgetreden. Corneille is de laatste heraut van de adel; Molière is de eerste dichter van de burgerstand. </149-2015>Krupkehttp://www.blogger.com/profile/03952265596530343517noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532906341321569203.post-74990057657433428722024-02-25T13:01:00.003+01:002024-02-26T09:01:41.655+01:00J. Henry Hallam • 24 februari 1945<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-Iu5Hab2L2SQ/WK9TiJdqljI/AAAAAAAAQGk/OwObip7bPSoQ1Ih-StROE4SfFDeZETACgCLcB/s1600/hallam.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://3.bp.blogspot.com/-Iu5Hab2L2SQ/WK9TiJdqljI/AAAAAAAAQGk/OwObip7bPSoQ1Ih-StROE4SfFDeZETACgCLcB/s1600/hallam.jpg" /></a></div>
• De Brit <a href="http://www.stalag-viiib.com/">J. Henry Hallam</a> zat in 1944 en 1945 als krijgsgevangene in <a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Stalag_VIII-B">Stalag VIII-B</a> in wat nu Polen is. Hij hield in die tijd een <a href="http://www.stalag-viiib.com/content/pow-diary-1944-stalag-viiib-jhhallam">dagboek</a> bij.<br />
<br />
Februari 23 1945 Friday.<br />
A cold sleep last night. Have slice of bread and salt for breakfast. The cart goes after dinner for rations. Dick has worked the oracle, he has been out, and brought a kit bag full of spuds [aardappelen] in, also a pound of meat, and a good piece of Jerry sausage [moffenworst]. The Gods must be smiling on us. Midday soup was good, also “bukshees” [extra porties]. Made a stew of the meat, and a few spuds for tea. Dick says he feels full, I do too. What a marvellous feeling. Tom gets some apples off the old <i>Frau</i>: today seems to be our lucky day.<br />
<br />
Februari 24 1945 Saturday.<br />
Sleep fairly warm. Drizzling with rain. Tom warms a few boiled spuds up for breakfast, have a slice of dried bread with them, and one apple to finish off. The rations are due today. Wonder what the news is. Boil up more spuds, afraid we’ll all look like spuds soon. Rumour we might move on Monday.The rations come up! We get a loaf per man to last us for four days say the Jerry, also a little cheese. Dick does a bit of wood chopping. Tom is out on patrol. Also get a little of Jerry synthetic honey with our rations. Have cold spuds, little cheese and coffee for supper. Weather gets much colder I’m sure, our barn is cold.<br />
<br />
Februari 25 1945 Sunday.<br />
Sleep warm. Had coffee and three baked spuds for breakfast and a slice of bread and white cheese with salt to taste, and one apple as desert. Dick gets two more loafs of bread. Soup, tasty. Dick and I take a little exercise in the yard: just like “pukka” convicts. We get a treat today; they cook up some porridge in the cookhouse, we got “bukshees” too. Have drink of weak tea, and a slice of bread and honey for supper. Allied Forces rumoured fighting in the Rhur Valley.<br />
<br />
Februari 26 1945 Monday.<br />
Wonders will never cease, we were awakened about three o’clock this morning by Sgt. Humphreys with a lorry load of Red Cross Parcels. Everyone is happy again. I too feel a little elated. Have coffee with milk and sugar in it, what a treat. The parcels are American the first I have seen; each parcel has one hundred cigs inside. I have given my cigs to Tom and Dick. I shall start smoking when smokes get more plentiful. Dick goes milking cows, gets a little milk. Tom makes a stew for supper. It is raining outside, we get in bed early again. Humphreys has reported the case of the man getting shot to Stalag IVA<br />
<br />
Februari 27 1945 Tuesday<br />
Slept well last night. Dick has gone milking cows again! So we shall get milk in the coffee again. Have bread and American marg for breakfast with a little piece of Jerry sausage and apple. I have washed my vest this morning. We have our last brew of tea today. Ration cart does not go till tomorrow. Today the Jerry puts a smart one over us; we all pack up to move all for nothing. We had complained about guards stealing Red Cross Milk cows --- rumoured foot and mouth disease, no more milk. Rumours of going to Stalag at Pilsen.</178-2017>Krupkehttp://www.blogger.com/profile/03952265596530343517noreply@blogger.com0