Donderdag, 17 juli 1958
Van Marianne Moore ontving ik, als antwoord op mijn gedichten & mijn verzoek of ik haar als referentie mocht gebruiken voor mijn aanvraag voor een Saxton-beurs, een merkwaardig dubbelzinnige en hatelijke brief. Zo hatelijk dat ik het bijna niet kan geloven: commentaren zonder duidelijke zin of betekenis die me in geen enkel opzicht helpen en waarin alleen een heel onaangename toon doorklinkt: 'niet zo huiveringwekkend', 'ik verjaag alleen de vliegen' (over mijn kerkhofgedicht), 'u bent te meedogenloos' (in 'Mussel Hunter'). En een paar pinnige opmerkingen over 'tikken is slavenwerk', dus ze stuurt de gedichten terug die we haar hadden gestuurd. Ik kan niet geloven dat ze alleen zo bits & zuur reageert omdat ik haar doorslagen heb gestuurd ('goed leesbaar', merkt ze op). Ik besef dat dit mijn grote & domme vergissing moet zijn geweest – doorslagen sturen aan de Grande Dame van de Amerikaanse Literatuur. Misschien heb ik daarmee mijn kans op een Saxton-beurs verspeeld.
De Amerikaanse dichteres Sylvia Plath (1932-1963) geeft in haar dagboeken blijk van grote ambitie, maar tegelijkertijd ook van grote twijfel aan eigen kunnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten